Een Najaarsfietscie…. Eigenlijk hebben de jongens zelf ook geen flauw idee wat ze daar van moeten verwachten. De Fietscie, dat is toch traditioneel dat grote wielerspektakel dat rond Hemelvaart gereden wordt? Als buiten de vogeltjes hun ei leggen, de meisjes rokjes dragen, de tenniswereld zich in Roland Garos verzamelt, het profpeloton de Giro rijdt en De Toppers in de Arena staan…. dán klinkt toch ieder jaar steevast het startschot van de Fietscie?

–Het winnende voorstel van Coen Spijker–

Niet in 2013. Dit jaar is alles anders. Bruiloft, kinderen, verhuizingen… zo gaat dat tegenwoordig bij de Fietscie. Vanwege al dit soort omstandigheden wordt door de doorgaans traditionele jongens afgeweken van de traditie. In wijselijk beraad is september aangekruist op de kalender. Als de FIFA het WK in de winter kan organiseren, dan kan de Fietscie haar jaarlijkse hoofdgerecht toch ook prima in het najaar op het menu zetten? Door de keuze voor het najaar kan een warme bestemming niet uitblijven. Coen Spijker wint in februari dan ook met een indrukwekkende videopresentatie de verkiezingen met zijn voorstel Aliaga-Istanbul. De Fietscie13 naar Turkije! Avontuur gegarandeerd!

Dinsdag 24 september: Schiphol – Aliaga
En zo kan het dus gebeuren dat het achtkoppige wielergezelschap zichzelf eind september terugvindt in de vertrekhal van Schiphol bij het roodwitte meetingpoint, terwijl buiten de blaadjes van de bomen waaien. Schilt als enige zonder fiets. Vanwege alle drukte rondom zijn vaderschap, verhuizing en nieuwe werkplek van zijn schatje ziet hij van deelname af. Maar sympathiek als hij is komt hij de Fietscie wel even uitzwaaien. De overige zeven boys zetten de wandeling in richting de incheckbalie terwijl ondertussen links en rechts gekeken wordt naar de nieuwe fietsen. Stevens, Bianchi, Colnago, er is flink wat geld gestoken in de Fietscie de afgelopen weken.

Lang tijd om de fietsen te bewonderen is er niet, want al snel verschijnen de alom bekende huishoudfolierollen uit de tas. Weinig mensen zijn zo bekwaam in het inpakken van een fiets met huishoudfolie als de fietscie-jongens. Na drie keer knipperen met de ogen zijn de fietsen dan ook volledig vlieg-klaar. Wow! De tassen worden ingecheckt, de fietsen op de lopende band gelegd en hup, door de douane!

Snip en Van Dijk gaan gezellig uit eten bij de McDonalds, de rest van de boys haalt een biertje. Bij de gate ontmoet het stel elkaar weer. Hier blijkt dat er de nodige veiligheidsmaatregelen genomen zijn voor de vlucht naar Izmir. Alle passagiers moeten door de gloednieuwe scan waarmee je dwars door kleren heen kunt kijken. Doordat het personeel nog wat onwennig en onhandig is met de scan ontstaat er een lange rij. In de rij van de scan maakt het gezelschap kennis met de vervelende man. De vervelende man laat iets te graag blijken dat hij kind aan huis is in Turkije en dat deze vlucht voor hem net zo normaal is als voor anderen de trip naar hun kantoor. Omdat hij zoveel van Turkije weet, heeft hij een duidelijke mening over de sportieve uitdaging van de Fietscie. Gekkenwerk, niet te doen en onverantwoordF zijn de termen die genoemd worden.

De Fietscie probeert de vervelende man zoveel mogelijk te negeren. Eén keer baklava gegeten en meneer profileert zich meteen maar als Turkije-kenner! , denken de knapen. De Fietscie is wel meer gewend. Schreeuwde de hele wereld ook niet dat het gekkenwerk was om in slechts twee dagen van Le Mont Saint Michel in Brest te geraken of dat het niet te doen was om helemaal van Vilach naar Cres te fietsen? Iedereen kent inmiddels de afloop van deze tochten.

De scan waarmee je dwars door kleren kunt kijken, blijkt uitkomst te bieden om van de vervelende man af te komen. Eén voor één gaan de jongens er doorheen, terwijl de mevrouw achter het scherm erg onder de indruk lijkt. Voor Van Dijk zal het zeker niet de laatste scan van deze reis blijken. Het gezelschap gaat aan boord en het is vervolgens ready for take-off! . We kunnen gerust stellen dat het gezellig is in het vliegtuig. Er wordt nog wat bijgepraat over alle gebeurtenissen van de zomer en er is een boeiende analyse over de Grote Zes van het Draftspel. U begrijpt, voordat de jongens er erg in hebben, zijn ze al in Izmir.

In Izmir treffen ze een stad die zijn torenhoge ambities niet onder stoelen of banken steekt. In 2020 zal koste wat kost de World Expo binnengehaald worden en dit leidt tot de nodige bouwdrift. Er wordt gewerkt aan een compleet nieuwe aankomsthal en overal rondom het vliegveld zijn hijskranen te vinden. De 20 euro voor het visa lijken dan ook goed besteed aan de Turken. Nadat de douane is doorkruist en de fietsen fietsklaar zijn gemaakt, wandelen de zeven jongens tussen de bouwkranen door richting de metrohalte.

Hier staan twee vriendelijke medewerkers die hun best doen uit te leggen welke metro richting Aliaga zal gaan. Deze metro zal over 5 minuten vertrekken, maar het kan ook over 53 minuten of 17 minuten zijn, zoveel begrijpen de boys van de uitleg. In alle verwarring wordt er geen beslissing genomen over een eventuele snack bij de stationsrestauratie. Coen Spijker gaat op onderzoek uit en komt plots tot de ontdekking dat de metro die op dat moment klaar staat, de juiste metro naar Aliaga is! Snel springt de Tukker met zijn fiets in de metro en de andere jongens volgen snel. Als de metro rijdt vragen de andere boys waar Coens rugtas is. De Tukker raakt in paniek als hij ontdekt dat hij deze niet bij zich heeft…. Het is hilariteit alom als blijkt dat Mias de tas heeft meegenomen. Lachen, gieren, brullen, dat kun je wel met die jongens van de Fietscie.

–Veteranen Snip en Van Dijk op het metrostation, vlak voor de geslaagde tassengrap–

De rit door het donker naar Aliaga duurt bijna een uur en wederom is er geen woord gelogen als gezegd wordt dat het buitengewoon gezellig is. Aangekomen in Aliaga wordt direct de fiets weer bestegen. Onvoorstelbaar, de Fietscie fietst gewoon in Azië! Voor het eerst buiten Europa! Een onwerkelijk gevoel maakt zich meester van de renners. Maar al snel worden de jongens weer teruggebracht in de realiteit. Snip heeft een lekke band. Dit geeft de gelegenheid om de Garmins te installeren en vervolgens het Prestige Hotel Dönmez te vinden.

Het klinkt onwaarschijnlijk maar in het driesterrenhotel blijkt men niet op de hoogte van de komst van de Fietscie. Het is volledig volgeboekt en er is geen plaats voor zeven wielerhelden. Als er echter één genootschap is dat niet snel in paniek raakt, dan is het de Fietscie wel. Snel wordt naar het naastgelegen nulsterrenhotel uitgeweken en hier blijkt wel plek. De matrassen zijn iets minder zacht, de douchekop hangt er triest bij en het toilet spoelt een beetje door, maar de Fietscie-jongens zijn doorgaans niet zo veeleisend. Het is prima zo. Vervolgens besluiten ze dat het tijd is voor een hamburger en frites bij de snackbar aan de overkant. Wat zijn we toch bevoorrecht dat we na zo n zware reisdag onze mooie, rechte tanden in een burgertje kunnen zetten meldt Van Dijk, terwijl de rest knikkend instemt.

Dan is het tijd voor een pils! De bar naast de snackbar wordt hiervoor verkozen. Bij de entree zitten vier dames aan een tafel die de fietscie-jongens opzichtig begroeten. Hello! Hello! . Nadat plaats is genomen aan een tafeltje komen de dames één voor één langs om zich aan het zevental voor te stellen. De boys weten eigenlijk niet wat ze er mee aan moeten en besluiten maar gewoon zeven bier te bestellen. Even later worden de biertjes door twee dames op tafel gezet, waarbij er veel I love you en you beautiful tussen het gegiechel doorklinkt. Onder het genot van een glaasje wordt de teamindeling besproken, terwijl de dames rondom de tafel paraat staan om in te grijpen zodra één van de glazen leeg is. Erg gemakkelijk wil de sfeer met de vele damesogen op hun gericht niet worden, en rond middennacht besluiten de jongens maar dat het de hoogste tijd is om hun nulsterrenbedjes op te zoeken. Morgen wordt immers een spannende dag!

Woensdag 25 September: Het drama van Aliaga

Ochtend
Op de woensdagochtend klonk om half zeven des ochtends klonk in hotel Ümler Kezeri in Aliaga geroezemoes. Het waren de zeven Fietscie-renners die nerveus wakker werden om aan hun eerste dag te beginnen. Een dag die hen door een prachtig stuk Turks binnenland zou leiden om s avonds te eindigen in Burhaniye.
Na een paar stukken brood en een kop zoete thee werden gretig de fietsen ter hand genomen, hoewel een stukje spanning ook zeker bij de jongens te bespeuren was. Maar had de Fietscie niet voor hetere vuren gestaan? Hadden een ieders glimlach, doorzettingsvermogen en de vriendschap niet altijd voor een goed einde gezorgd? Natuurlijk! De zon scheen, en de Turkse fans konden niet worden teleurgesteld.

–De Fietscie is klaar voor vertrek–

De start
De eerste meters in het centrum van Aliaga werden wat onwennig afgelegd. Een heel wegvak was opgebroken waardoor heel omzichtig rond wat kuilen moest worden gemanoeuvreerd. Spoedig zouden de jonge mannen Aliaga verlaten voor hun prachtige rit, wat kon er vandaag misgaan?
Het laatste verkeerslicht van Aliaga; voorbij deze kruising liep de weg stadig omhoog, er was niet al te veel verkeer en weldra zou het heuvelachtige achterland worden binnengereden. De eerste trappen werden gedaan, een niet al te grote versnelling om lekker naar boven te fietsen.
In deze bergopwaartse weg waren roosters aangebracht om regenwater af te voeren. Gelukkig wisten de knapen de roosters te ontwijken of kon er net een fietsband overheen. Dachten zij; een harde knal en een roep van een collega-renner maakten duidelijk dat iets niet in de haak was, en dat bleek een understatement.

De val
Fietscie-renner Van Dijk bleek met zijn nieuwe Colnago in het rooster terecht gekomen te zijn, en vreselijk met zijn aangezicht op het ongenadige asfalt terecht gekomen te zijn. Groggy en met een flink bloedende mond krabbelde hij heel voorzichtig op, ondersteund door zijn maten.
Terwijl passerende omaatjes met een schuin oog hun medelijden uitten werd met behulp van een sympathieke passant een taxi aangehouden om snel met hun gehavende maat bij een ziekenhuis te geraken. Gelukkig bleek het ziekhuis dichtbij. Onderzoek en röntgenfoto s wezen uit dat een aantal tanden niet meer waterpas stond. Met een paarse neus en een afgeplakte mond verliet de nu even iets minder goedlachse Amsterdammer het hospitaal. Bij een kop koffie in de ziekenhuis-cafetaria werd besloten dat het beter was als Beer zo snel mogelijk terug naar Nederland zou gaan om daar vervolgreparaties te laten uitvoeren. Fietscie-renners Spijker en Snip zetten al hun fietsambities aan de kant en vergezelden Bouke-Pieter naar de luchthaven. Afhankelijk van de reismogelijkheden zouden zij zich later bij Nico, Joram, Joost en Matthijs voegen.

–De vier fietsers van de dag–

Verder
De vier fietsers vervolgden met toch wel bedrukte gezichten de uitgestippelde route. Het einddoel was die dag totaal onhaalbaar, maar ze zouden wel zien hoe ze in Burhaniye zouden geraken.
De route door de heuvels was prachtig en leidde langs uitgestrekte olijfboomgaarden en door stille dorpjes waar de wegbermen werden gesierd door meer tractoren dan auto s. Het einde van een lange, hete zomer maakte van de boerendorpjes plekjes met weinig activiteit; hooguit een gebed uit een luidspreker van plaatselijke moskee brak de stilte op deze zinderende woensdag in september. De weinige passanten verwelkomden de fietsers met een brede glimlach.

–De eerste lekke band—

Rond 4 uur in de middag werd Bergama bereikt, een regio-hoofdstad gelegen in een zeer vruchtbare vallei. Eindpunt Burhaniye lag nog zo n 100 kilometer verderop en het was duidelijk dat dit niet haalbaar was. Na wat onderzoek ter plaatse bleek een taxi de enige mogelijkheid om Burhaniye te bereiken; gelukkig vonden de jongens een fraaie Fiat taxi waar alle vier fietsen en de vier renners in pasten. Na het afspreken van een schappelijke prijs ging het plankgas naar Burhaniye.

–Van Rheen neemt plaats in de taxi–

Burhaniye
Rond half zeven s avonds kwamen de jongens aan bij Pension Abdula in Ören, Burhaniye. Slechts een kwartier na aankomst sloten ook Mias en Coen zich aan bij de vier. Verhalen werden uitgewisseld, nog wat zuchten geslaakt, maar er werd ook vooruit gekeken naar de volgende dag.
Na een glas bier in de Paprika bar en een heerlijke gegrilde vis bij een heerlijk restaurant werd een einde aan deze bewogen dag gemaakt. Wat een dag! En dit was nog maar het begin; wat zou de dag van morgen brengen?

Donderdag 26 september

Omdat Bouke Pieter inmiddels terug naar Amsterdam was gevlogen was iedereen een keer op tijd aanwezig voor het ontbijt. Iedereen? Nee, de heer des huizes had plechtig beloofd op tijd zijn bedje te verlaten om de jongens van de nodige koolhydraten te voorzien, maar hij stuurde zijn kat. Pas nadat Nico een 5-kilozak macaroni in een pan aan de kook had gebracht kwam meneer naar beneden en probeerde met slaap in de ogen te redden wat er te redden viel. Wonder boven wonder stapte iedereen met een volle maag de fiets op.

In volle concentratie werden de kilometers richting de eerste klim van de dag afgewerkt. Dit zou niet zomaar een klim worden, na een klim van zo n 17 kilometer zou het dak van de Fietscie 13 bereikt worden. Terwijl de zon zijn warmte al flink begon op te voeren was Snip die de knuppel in het hoenderhok smeet en het tempo verhoogde. Op de perfecte asfaltlaag was Snip zienderogen in zijn element en hij smeet direct met zijn krachten. Dat ging uitstekend totdat een aanval van een woeste hond op de kuiten van de lange Fries de schrik erin joeg. Niet veel later namen Matthijs en Joram, topfavorieten, over. In de lommerrijke omgeving was er voldoende te zien, maar daar hielden beide heren even geen rekening mee, slechts elkaars hielden ze in het oog. Achter het tweetal werd de sores van de 1e koersdag opzij gezet en genoten van hetgeen onze lieve Heer de Turken geschonken had. Pas boven zagen ze aan het oorwurmgezicht van Joram wie er eerste boven was geweest.

Na klimmen wordt er gedaald. Nou ja, meestal toch, een Campo Imperatore is een uitzondering op die regel, in Turkije volgde er gelukkig gewoon een afdaling. Halverwege deze afdaling werd een onzichtbare gemeente- of provinciegrens overgestoken. De overheid van het ingereden deel was zo nerveus geweest voor de komst van de Fietscie dat ze enkele dagen voorafgaand aan het festijn nog even de weg opnieuw hadden aangelegd. Het gevolg was steenslag op de weg met scherpe punt. De binnenbandjes hadden het zwaar, één voor één begaven ze het totdat alle meegenomen bandjes het begeven hadden. Er was nog geen 100 kilometer gefietst, de rustplek was nog in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig werd het stadje Yenice met het laatste binnenbandje wel bereikt.

–Joram plakt de zoveelste band terwijl de rest inmiddels aardig moedeloos toekijkt–

Turken, een sympathiek volk. Om de Fietscie naar Erdek (100km verder) te loodsen werd eerst een reguliere bus gebruikt, waar de fietsen de achterbank en de blouse van de chauffeur van een onvergetelijke vetlaag voorzagen. Zelfs de mensen die door de fietsen op die achterbank een uur moesten staan maakten geen enkel probleem van de aanwezigheid van de naar penetrante zweet stinkende fietsers. De bus bracht de jongens echter niet naar Erdek, maar naar het halverwege gelegen Gönen. Aldaar regelde de plaatselijke stationregelaar een oude bus, waarin fietsers en fietsen precies pasten. Zo werd de heerlijke badplaats Erdek toch nog bereikt. De raki vloeide die avond rijkelijk, uit pure frustratie.

–De Fietscie trekt bekijks op het busstation van Gönen–

Vrijdag 27 september
Noodlottig, zo zou je de fietscie tot nu toe kunnen omschrijven. Maar gelukkig is op vrijdag de rustdag, de dag die normaal gesproken in het teken staat van rustig opstaan, slenteren, eten, rondkijken en barbecuen. Het noodlot zou de fietscie toch zeker niet op de rustdag wederom treffen? Mensen, het zal blijken dat de fietscie zelfs op de rustdag het noodlot niet bespaard zal blijven!. En de dag begon nog zo goed. Een ontbijt in de zon op een groot leeg hotelterras met uitzicht op het water en als klap op de vuurpijl: Fleetwood mac op de achtergrond. Daar strompelden de jongens een voor 1 binnen met hun buffet bordje en op de achtergrond: tell me lies tell me sweet little lies…. Ging dat misschien over al die mensen die hadden gezegd dat fietsen in Turkije wel mogelijk was?

–Welverdiende rust–

–Van Rheen op zoek naar bandenplakkers–

Na een rustgevend ontbijt werd koers gezet naar Erdek, met de benenwagen, om bandenplakspul te kopen. Binnenbanden zijn namelijk niet te koop. De dag werd zelfs nog beter toen bleek dat we voor een appel en een ei een prima setje konden kopen. So far so good. Na wat sightseeing terug naar het hotel waar een bandenplak team werd geformeerd: de technische boys nico, matthijs, joost gingen aan de slag. Maar na enkele banden bleek plakken geen optie. De meeste banden hadden vier gaten of meer en de binnenbanden begonnen op een oma-achtig patchworkje te lijken. En luchtdicht waren er weinig. Gedesillusioneerd keken de fietscie jongens elkaar aan: fietsen zou echt niet meer gaan lukken deze fietscie. Daarop werd besloten om alle binnenbanden maar te verbergen in Mias zijn bed.
Na het plak debacle kwam er een soort gelatenheid over de fietscie die we nog nooit hebben meegemaakt in de woelige fietscie geschiedenis. Als fietsen niet meer lukt, dan maken we er maar een soort beachmasters strandvakantie van: voetballen, drinken, spelletjes. Dat moet toch zeker lukken zonder noodlot? U raad het al. Tijdens een spelletje strandvoetbal zakte Nico Karsijns door zijn knie, naar later zou blijken een kapotte meniscus, die later operatief verwijderd zou moeten worden. We hebben het hier dus over het tweede slachtoffer van de Turkije fietscie. Daarna werd een spelletje bal gooien in het water ondernomen, waar vooral joram indruk maakte.

–De Fietscie trapt een balletje…—

–…en verplaatst het spel naar de veilige zee–

Ondertussen was organisator Coen op de fiets gesprongen om een verkenningsrondje uit te voeren op het eiland, met als belangrijkste vraag: is fietsen überhaupt mogelijk in Turkije? Het antwoord op deze vraag liet niet lang op zich wachten. Toen coen na 5 minuten al weer terug was, wisten de jongens wel hoe laat het was. Fietsen geen optie.

Rond 7 uur slenterden de jongens, net als de vorige dag, naar hun vaste restaurant aan de uitgestorven boulevard aan het water. Het eten was daar prima, wederom. Omdat fietsen geen optie meer was hadden de jongens na het eten wel zin in een biertje en een raki-tje. Bij de plaatselijke slijter werden de nodige versnaperingen gehaald en de jongens installeerden zich op de kamer van coen om het Lijstjesspel te spelen. U denkt, lijstjesspel? Jazeker, het lijstjespel. Bij dit spel proberen de deelnemers zoveel mogelijk elementen te benoemen die bij een onderwerp horen. Bijvoorbeeld: merk wasmachines. Op volgorde worden merken genoemd. Diegene die niks meer kan verzinnen of iets noemt wat al eerder is gezegd is af. Bij gebrek aan fysieke strijd, wierpen de competitieve jongens zich dus op een mentale battle. Er waren grote verschillen binnen deze mentale strijd tussen de fietscie jongens. Zo bleek dat coen en joram erg bedreven waren in dit spel. En dat Mias er met de pet naar gooiden. Hoogtepunt was zijn antwoord op de vraag: steden met een letter K. Nico begon met Kinshasa, daarna was de beurt aan Mias. In plaats van Krommenie of Koog aan de zaan, noemt meneer doodleuk ook Kinshasa. Hilariteit alom. U begrijpt het al, bij gebrek aan fietsen vermaakten de jongens zich maar met alcohol en mentale aftroeverij. Dit spelletje ging tot de late uurtjes door en om 4 uur waren de raki en bier op en werden de bedjes opgezocht. Mias vond een leuke verassing in zijn bed en joost vermaakte alle andere jongens nog door via de hotel telefoon te bellen met prachtige moslim gebeden.

Zaterdag 28 september: Erdek – Istanbul
Normaal gesproken een heerlijk vooruitzicht: na een dagje lummelen aan het strand mag er vandaag weer lekker gefietst worden. Helaas wordt het ritje, ingekort naar 23 kilometer, met de nodige angst en scepsis tegemoet gezien. Niks is normaal deze week. De bandenlapoperatie van daags tevoren heeft een totaal van drie (uit 16) binnenbandjes opgeleverd die opnieuw gebruikt kunnen worden. Afgaande op het lekke banden moyenne van de eerste twee fietsdagen lijkt de 23 kilometer een onmogelijke opgave.

Echter, wanneer de verwachting op haar dieptepunt zit gaat de weg altijd naar boven. Zo ook vandaag. Het fietsen, in een rustig tempo, gaat prima. De eerste kilometers over Erdek, daarna over de lange verbindingsdam en afsluitend over de grote weg naar Burhaniye. Glooiend parcours, klimmen en dalen, geen lekke banden, de jongens lijken zowaar weer hun plezier te hervinden. SpijkerII doet dat zeker, door na uitstekend kopwerk van gelegenheidsteamgenoot Snip de bordjessprint van Burhaniye, en daarmee het eindstreep van deze Fietscie, op zijn naam te schrijven. Lenis, eerder deze week in blakende vorm, laat het met een hem kenmerkend chagrijnig gezicht lopen. Zoals wel vaker blijkt zijn mentale weerbaarheid ver achter te lopen bij zijn fysieke mogelijkheden.

Aangekomen bij de Ferry Mingelen wacht een nieuwe donkere bladzijde in het sprookjesboek vol verrassingen dat Turkije tot dusver al betekende: de fietsen mogen niet mee op de boot. Dit was ingeschat, maar de terugvaloptie gewoon proberen blijkt bij nader inzien te kort door de bocht. Alternatief is een halve dag wachten op de grote boot, maar dan kunnen we een leuke avond in Istanbul vergeten. Ook hier echter komt redding wanneer die haast niet meer verwacht wordt: aan de horizon verschijnen elf racefietsers, de eersten die we zien deze dagen, met Nederlandse uitstraling, branie en tongval. Randstedelingen, een soort Fietscie, die zo n trip elk jaar doet, gestart in Anatolië een ruime week terug. De jongens blijken iets beter georganiseerd en hebben, geld speelde geen rol, voor 1000 dollar een aanhangwagentje gehuurd dat hun fietsen over de weg naar Istanbul zal vervoeren. Prima handelaren, die Turken. Onze fietsen mogen mee voor een kleine 50 euro per fiets. Doen maar, veel keus is er niet. Ondanks de hulp wordt de uitgestoken hand met de nodige scepsis en chagrijn begroet. De Fietscie is niet op haar best, zoveel is duidelijk. We halen de fietsen later die avond weer op in een hotel in Istanbul.

De boottocht duurt enkele uren, waarin de jongens een momentje voor zichzelf nemen. Bezinning, duiding. Hoog nodig in een week die niet brengt wat van haar verwacht was. Teleurstelling, realisme, zelfkritiek, berusting; het glijdt voorbij in de hoofden, die uitkijken over de Bosporus. Het stelt eenieder afzonderlijk op de proef, en daarmee ook de teamgeest. Bij aankomst in Istanbul vormt de taxirit een schaars hoogtepunt: ogen en oren komen tekort het weggebruik van de stadse Turk te aanschouwen. Een dagje achtbanen in de Efteling is er niks bij.

–Aankomst in het mooie Istanbul–

Na enig zoekwerk in de achterbuurten van Istanbul wordt het appartement gevonden op een centraal gelegen plek, nabij de Istiklal Caddesi, het moderne centrum van de stad. De jongens betrekken de twee hoogste appartementen van het smalle hotel, compleet met dakterras en formidabel uitzicht over de stad. De stad waar geen einde aan komt, waarin naast het leven op straat de dakterrassen een tweede leeflaag vormen. De duivenmelkers op het terras aan de overzijde van de steeg vormen een voortdurend theater, tegen het decor van de eindeloze stad. Ronduit indrukwekkend.

In de knappe kleren gehesen gaat de Fietscie Mezzes eten in een voor Coen bekend restaurantje. Galatasaray speelt in het mooie rood-gele tenue, dus overal tv s met voetbal en gespannen kijkers. Leven op straat, drukte en voetbal, dat is Istanbul. Het eten laat ons smaken en we wandelen wat in het rond, verbazend over de alom tegenwoordige drukte.

–Lenis laat nog maar eens zijn liefde voor Sara blijken–

Het is dan wel zaterdag, maar op zondag zal het niet veel minder blijken. Wát een stad. Bier wordt besteld in een gezellig steegje met live muziek uit de kroegjes. Ook hier ogen en oren tekort. We zoeken even later een door Snip getipte rooftop-bar, maar die blijkt, althans voor deze avond, onvindbaar. In een alternatief drinken we raki. En bier. Dan is het voor de jongens bedtijd, al blijven de Spijkertjes met Karsijns nog wat op een pleintje hangen voor wat nieuwe triviatjes, het spel dat altijd leuk blijft. Diep in de nacht gaan ook de laatste drie Fietscie leden naar hun bedje toe. Blij met de mooie afsluiting van een roerige week.

-Lenis en Spijker II overwegen een blijvende herinnering aan Turkije–

Zondag
Istanbul ontwaakt en in de kamer van Lenis, Van Rheen en Karsijns ontstaat de eerste activiteit. Uiteraard is Joost van Rheen degene die als eerste in de kleren is. Joost heeft zichzelf tot doel gesteld om een ontbijt voor de fietscie te organiseren voor een zacht prijsje. Een half uurtje later komt hij binnen met enkele tassen. Brood, kaas, tomaten het wordt een heerlijk ontbijt. De locatie mag er ook wezen: op het fraaie dakterras kunnen de heren de stad nog eens goed overzien en eveneens even bijkomen van hetgeen de afgelopen dagen is gebeurd. De Spijkertjes komen ook naar boven, zij zitten met hun hoofd alweer bij het WK Wielrennen, dat elk moment kan beginnen in Florence. Langslaper Snip komt ook naar boven gelopen. Na het ontbijt maakt de groep Lenis – Van Rheen – Karsijns zich klaar voor vertrek, het vliegtuig stijgt op om 1900 uur maar daarvoor moet er een hoop geregeld worden. Met de ervaringen van de afgelopen dagen houden ze rekening met het ergste.

Eerst moet er een ticket geregeld worden voor de fiets. Er rijden bussen van het Taksimplein, dus daar loopt het drietal naar toe. Maar ondanks de aanwijzingen van Spijker slaan de heren rechtsaf waar het linksaf moet zijn en dus lopen de drie gemoedelijk compleet de verkeerde kant op. Na een half uur lopen houdt de straat op en dan komen de heren achter hun toeristenblunder. Op de weg terug genieten ze evenwel van de flanerende Istanbulezen in deze zinderende stad. Eenmaal aangekomen op het Taksimplein worden de bussen al snel gevonden. Een ticketje is geen probleem. Ze kunnen het haast niet geloven. Zou het echt goed gaan? Nu is het tijd om de fietsen te halen van het appertement, en op weg hiernaar toe kopen de heren nog wat souvenirs (van Rheen neemt een 5 liter blik olijfolie mee voor Mayo) en nemen nog een lekker kopje koffie. In het appartement wordt nog een goede grap uitgehaald met de fiets van Snip die verticaal boven het toilet wordt geparkeerd.

–Taksimpleintje—

Dan volgt een slalomwedstrijd door de de drukste winkelstraat van Istanbul. Karsijns komt triomferend aan op het Taksimplein, net voor Lenis. Van Rheen komt achteloos als laatste binnen, die maak je niet zo snel gek. In het beruchte parkje op het plein worden de fietscie coryfeeën nog even lastig gevallen door twee zigeunerjongens, waarop besloten wordt om meteen naar de bussen te gaan. Vanaf dan gaat alles van een leien dakje. De bustransfer, het inpakken van de fietsen, het inchecken. Vlekkeloos. Daarna wordt geprobeerd om het WK te volgen maar de Turken weigeren om de voetbalwedstrijden hiervoor te onderbreken. Zodoende wordt de 10e plaats van Mollema gemist. De vliegreis is er een om niet snel te vergeten. In de vroege avonduurtjes zetten de heren weer voet op Nederlandse bodem. Thuis wachten moeder de vrouw en kinderen. Het is volbracht.

Joor, Coen en Mias bleven nog een dagje langer. Na het ontbijt ging het laatstgenoemde trio een stadswandeling maken. Er werd een kijkje genomen bij de Galatabrug en de naastgelegen
vismarkt. Daarna werd een kop turkse koffie gedronken op een terrasje met een prachtig uitzicht op het oude constantinopel. Daarna bracht Coen de andere 2 jongens door nauwe straatjes bij zijn favoriete lunchplek in de stad. Er werd heerlijk gegeten, waarna op zoek werd gegaan naar een geschikt cafe om het wereldkampioenschap wielrennen op de weg te bekijken. De turken zijn echter nog niet zo fietsminded en er werd dan ook geen geschikt cafe gevonden. Daarop werd besloten terug te keren naar het appartement. Op de tv in het appartement werd tussen de 300 beschikbare kanalen Rai Uno gevonden. Daar werd het WK vanuit Florence live uitgezonden.

Bij terugkomst in het appartement bleken de andere jongens al vertrokken. Op het toilet hing Mias zijn fiets opgehangen als afscheidcadeau. Ontroerend! Het WK bleek spannend tot het eind. In de stromende regen vielen een aantal toppers uit. Rodrigues rook zijn kans en ging er enkele kilometers voor de finish vandoor, maar werd weer bijgehaald door een groepje kanshebbers. Na een demarrage van Nibali profiteerde Costa uiteindelijk. Rodigrues en Valverde werden geen vrienden. In het appartement werd er druk gediscussieerd over de acties van Valverde. De jongens werden het niet eens. Maar er stond daar wel even een hevig geemotioneerde portugees op het hoogste treedje en dat neemt niemand hem meer af.

Na het WK werd weer richting het centrum gegaan. Er werd gezocht naar een bowlingbaan en die werd gevonden. Joram Spijker ontwikkelde zich hier tot een bowlinggigant met een nieuw persoonlijk recordaantal punten. Toen bleek dat er betaald was per potje ipv per uur werd er nog 1 potje gespeeld, waarna de jongens op een dakterras een heerlijke pizza naar binnen werkten. Tijdens het diner gaf Joram aan voorlopig niet aan het vaderschap te denken.

Maandag
Aangezien het trio pas in de namiddag op het vliegveld van istanbul hoefden te zijn werd s ochtends nog even een wandeling gemaakt door de stad. Mias greep zijn kans om een nieuwe coupe aan te meten bij een turkse kapper. De kapper en Snip verstonden elkaar niet, maar begrepen elkaar prima. Niet alleen kreeg Snip een nieuwe coupe (volgens de kapper een echte Justin Bieberlook), maar werd ook de ontstane baard afgeschoren en kreeg de fries ook nog een masker. De andere 2 jongens keken op een afstandje toe. De kapper vond dat Joram ook wel eens geknipt mocht worden. Zijn haar zag er volgens de kapper niet uit.

S middags werd de bus gepakt naar het vliegveld. De busrit bracht de jongens door de buitenwijken van Istanbul. Er leek geen einde aan te komen. Op het vliegveld bleek de buschauffeur iets te grof met Jorams fiets omgesprongen te hebben, waardoor de versnelling loskwam. Op het vliegveld bleek het inchecken van de fiets een nieuw fenomeen voor de turken. Het trio werd van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk kwam alles goed. Bij de Burger King werden de laatste liras opgemaakt. Het vliegtuig bracht ons vervolgens over het historische centrum van istanbul terug naar Nederland.