ANALYSE
– door HENK BUIKMAN –
VROOMSHOOP, 27 JANUARI 2014
Met de keuze voor Bouke Pieter van Dijks voorstel om in 2014 een Fietscie in de Vogezen te organiseren, is de plotselinge cultuuromslag binnen het achtkoppige wielergenootschap een feit.
Is dit alles een logisch gevolg van de rampspoed die de heren trof in Turkije, of speelt er meer?
Sinds september 2008 is de wereld definitief anders. De val van de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers veroorzaakte een forse vertrouwensbreuk met het pure marktdenken. Ineens werden we geconfronteerd met het feit dat belofte schuld maakt. Dat de mondiale economie waarbij iedereen met iedereen in verbinding staat wel degelijk zo sterk is als de zwakste schakel. Dat onze toekomst minder zeker is dan we altijd dachten: de energievoorraden zijn eindig. Ja, de ijskappen smelten in ijl tempo.
De invloed van de mondiale schuldencrisis heeft nu ook definitief het wielerinstituut Fietscie bereikt. Hier waren weliswaar een gehavend gebit van Bouke Pieter van Dijk, 26 lekke banden in een luttel tijdsbestek en een zwaar gehavende knie bij renner Karsijns voor nodig, maar toch.
Wat zich tijdens de Fietscie-verkiezingen van afgelopen vrijdag in Amsterdam voor deed was ongekend en niet eerder vertoond in de geschiedenis van het genootschap. Zeker niet sinds het jaar 2006, waarin de Fietscie voor het eerst zijn vleugels wijd uitspreidde en koos voor een fiets- en vliegreis naar het verre Italië.
Wat in de precrisisjaren 2007 en 2008 volgde was kenmerkend voor de tijd waarin de jongens toen leefden: het was feest en het kon niet op. Italie, Slovenie, Kroatie, alles met het vliegtuig, bier en wijn vloeiden waar het maar kon.
Om te zwijgen van de eerste crisisjaren. De economisch nieuwe tijd waarin de wereld terechtkwam drong niet tot het bontgekleurde genootschap van strakhemden door. Alsof extravagante bestemmingen als de Lofoten, Andalucie en Roemenie alledaags zijn, bleven de leden en masse kiezen voor verre vliegtrips. Want, zo hielden de jongens elkaar voor, wij zijn avontuur en we gaan voor avontuur.
Onder het adagium What happens is Rome, stays in Rome mochten geld noch milieubesef de pret drukken.
De laatste jaren keerde het realisme wel degelijk langzaam terug. Zo kwam Joost van Rheen twee jaar geleden al met het plan om per bus naar de Palts af te reizen, en opteerde Mias Snip voor een ritje door het Groothertogdom Luxemburg. Maar het collectief Fietscie was er nog niet klaar voor. De postmoderne hedonisten hadden hun honger naar verder en onbekender nog niet weten te stillen. De geest van Floortje Dessing waarde nadrukkelijk rond in de huizen van de renners, die in die andere flamboyante verslaggever Sebastian Labrie hun ironische held zagen.
Vorig jaar opteerde Maurits Schilt voor een rit naar de Vogezen. Hij oogstte sympathie en waardering, maar het aantal punten was op de vingers van een hand te tellen. Nee, zelfs in 2013 was de Fietscie niet klaar voor een bestemming dichter bij huis. Ook niet met een rustdag in een wijnhuis dat werd aanbevolen door de in de vergetelheid rakende jaren 0-wijnexpert Hubrecht Duiker. Turkije was toen nog de heilige graal.
Alsof de wereld niet in brand stond. Alsof er geen grensconflicten bestaan in onze dagelijkse geopolitieke realiteit. Alsof er geen Richard Snowden is, die ons zo lelijk laat inzien wat een informatiemonopolie doet met macht.
Maar dan 2014. Dit jaar is zomaar ineens alles anders. Het echec van 2013 heeft een wielerinstituut wakker geschud, zo lijkt het, en goed ook. Acht voorstellen passeerden vrijdag de revue, waarvan er vier (!) een trip naar de Vogezen opteerden. In slechts drie voorstellen kwam een vliegtuig voor, waarvan maar één zowel op de heen- als terugreis.
Als klap op de vuurpijl koos het octet voor een busje. Het jaar 2005 is weer aangebroken. Zo veel is duidelijk.