Diekirch – Valkenswaard
Op 29 maart j.l. stuurde Maurits Schilt een uitnodiging tot deelname aan de klassieker Diekirch Valkenswaard. Een half jaar later stond Maurits zelf niet aan de start, maar wel zijn ploegmaat Coen die voor de gelegenheid vergezeld werd door Fietscie B renner en Groen Links coryfee Michel Nijlant. Met als uiteindelijk doel de felbegeerde Wim Kempstrofee namen ze vlak voor middernacht de trein uit Utrecht, waarna ze tussen het Eindhovens uitgaanspubliek koers zetten richting Valkenswaard. Op de plaatselijke Oude Markt zou een dag later ook de finish liggen.Om 2 uur in de ochtend vertrok een toerbus vanaf café Old Dutch richting Diekirch. De bus was bevolkt met Brabantse heren op leeftijd, die bij het betreden van Michel en Coen in volle verbazing verkondigden dat het gezellig was dat er ook wat jonge jongens met ze mee op pad gingen. En gezellig was het in de bus, een oerbrabantse gezelligheid durf ik wel te zeggen. Maar toen startte de motor en gingen de lichten uit, iedereen probeerde nog een beetje slaap te pakken nu het nog kon.
Om half zes reed de bus Diekirch binnen. Op de parkeerplaats, normaal gebruikt door supporters en spelers van Young Boys Diekirch, was het al een drukte van belang. Van de 1000 starters waren de meesten op eigenlijk gelegenheid gekomen. Zij zouden gedurende de dag een volgwagen tot hun beschikking hebben, vaak met vrouwlief achter het stuur. Niets van dat voor onze jonge jongens. Ze kleedden zich om bij de toiletten en aten zoveel ze konden. Ondertussen werd het langzaam licht en pakten donkere wolken zich samen boven het Stadion Munical Rue J. Merten.
Wat de jongens niet hadden gezien was dat er inmiddels een lange rij was gevormd voor de startlijn. Zij kregen een fikse bui op de kop, maar ze stonden wel vooraan zodat ze als eerste op pad konden. Er zat niets anders op dan achter in de rij aan te sluiten. Om hen heen waren vooral lelijke ploegtenues te zien met sponsoren als Van Gerwen Bouwbedrijf en Van Ostade Dakdekkers. Maar gezellig was het wel in de rij, tot om 7 uur het startschot klonk. Omdat er geen beweging in de lange rij kwam sloeg de nervositeit toe, er werd geprobeerd te achterhalen waarom er voorin niet gereden werd. Al snel werd duidelijk dat de scanapparaten die de controlepasjes moesten scannen niet goed werkten en om 7.18 uur werd doorgegeven dat iedereen mocht starten.
Vrij snel na de start werd de Sauervallei verlaten en was het klimmen geblazen. Michel liet er geen gras over groeien en snelde de klim op, rijdend van groepje naar groepje. Coen pakte het iets voorzichtiger aan en volgde op zijn eigen tempo, ondertussen viel de regen met bakken uit de hemel. Over natte, verlaten en glooiende Luxemburgse wegen werd koers gezet richting Dasburg, waar Duitsland ingereden zou worden en een tweede fikse klim beklommen zou worden. De benen waren inmiddels warm en er werden in rap tempo allerlei groepjes ingehaald. Bergop was het tweetal niet te stoppen, soepeltjes werden de stoempende Van Gerwen Bouwbedrijven en Van Ostade Dakdekkers voorbij gereden. Zo ging het uitstekend en moest voor de eerste stop in St. Vith, inmiddels op Belgisch grondgebied, eerst nog de Thommerberg beklommen worden. Een moordende klim door de groene velden met constant een mooi uitzicht op ploeterende medefietsers. Er volgden nog een aantal steile stroken in deze omgeving, maar vervolgens was het wel gebeurd met de steile puisten.
De Ardennen werden doorkruist, waarbij de route vooral onbekende klimmen aandeed. Vanuit Stavelot geen Stockeu of Haute Levee, maar een smal weggetje omhoog door de bossen. En om Luik een aantal prachtige lopers waar het tempo er goed in bleef. Na Luik aan de oostkant te zijn gepasseerd te zijn moest de Halembaye nog overwonnen voordat de vlakke stroken van Belgisch Limburg bereikt zouden worden. Op de gevreesde Halembaye spatte het nog een keer goed uit elkaar, waardoor een ideaal groepje verloren ging. Hierdoor kwamen Michel en Coen alleen te zitten en moesten zij getweeën verder. Gelukkig hielp de wind wat mee, deze blies goed in de rug waardoor het tempo hoog bleef.
Nu werd het mentaal lastiger. De typische Vlaamse lintbebouwing werd de grootste opponent. Af en toe was er een groepje waarmee opgefietst kon worden, dan weer moesten de elementen met twee bestreden worden. Naast de af en toe saaie Vlaamse wegen gingen bij Michel de benen wat tegensputteren en kreeg Coen te maken de hem bekende maagklachten. De vele zoete lekkernijen eisten hun tol weer. Maar echt in de problemen kwamen ze niet.
Even voor vijven werd het Nederlands grondgebied betreden. Hier was het feest, de keukentafels waren buitengezet en de plaatselijke fanfare speelde. In Valkenswaard stond het helemaal vol en om kwart over vijf reed eerst Coen binnen. Hij was met nog 5km te gaan weggesprongen bij Michel, die nog geen minuut later ook binnenreed. Bij het gezellige café Old Dutch werd nog een pilske gedronken en een bak frites gegeten. Met 257km en wat biertjes in de benen werd de terugweg naar Eindhoven nog een zware, maar geen onoverkoombare. Een welverdiende zondagrust was wat restte.