Analyse

Henk Buikman

Met de Fietsciereunie voor de boeg is er alweer een jaargang voorbij voor het achtkoppige wielergenootschap. De kloof binnen de fietscie tekent zich steeds nadrukkelijker af. De fanatieke sportmannen, vergroeid met hun fiets, en daar tegenover de flegmatieke genieters, af en toe even weg op zondagmiddag.

Coen Spijker gooide de knuppel in het hoenderhok. Openlijk zette hij in Plymouth vraagtekens bij de motivatie van renner Schilt. Diens kilometrage is dan ook ronduit laag, al is dat bij mannen als Snip, Van Rheen en Karsijns niet zo veel anders. Met moeite komen ze tot 1500 kilometer, of dat geen eens. Terwijl ze vele jaren moeiteloos de 4.000 haalden.

Het contrast met de drie fanatiekelingen Spijker, Spijker en Lenis kan niet groter zijn. Schijnbaar zonder enige moeite tikken deze pedaleurs de 4.000 kilometer aan, trekken er op uit naar de Dolomieten of rijden iedere dag van huis naar werk en weer terug.

Langzaam maar zeker is zo een Fietscie van twee snelheden ontstaan. De bloedfanatieke snelrijders die ieder moment benutten om er op uit te trekken. En daar tegenover de belegen huisvaders en veertigers. Hun comfort zone verplaatste zich van de fiets naar de haard, de vrouw of de kinderen. De eeuwige vrijheid van de racefiets, die zijn ze gewoonweg verloren.

Wat betekent dit voor de Fietscie. Is het een fase die weer over gaat? Of komt wat ooit was niet terug en moet het achtkoppige genootschap nadenken over een nieuwe toekomst. Voor ik hier als Henk Buikman zijnde tot een oordeel over kan komen, heb ik een rondje langs de velden gedaan.

Met sport hebben de prestaties van mannen als Schilt natuurlijk niks meer te maken, zegt het noordelijke sportgeweten Dick Heuvelman. Als Fietscie heb je natuurlijk niks aan iemand die volledig mee gaat in de totale feminisering van dit land. De vrouw thuis roept tegenwoordig wat en meteen blijft meneer thuis. Ik was altijd weg. Mijn vrouw had niks aan me en dat wist ze. Zij deed de kinderen, ik stond op de Stelvio. Geen discussie over mogelijk. Maar die jongens van tegenwoordig lijken wel compleet onderdanig. Zijn ze allemaal nou bang voor hun vrouw. Voor de Helenen Mees van deze wereld. Een man hoort in de kroeg, in het stadion of in een sporttenue. Een man in de keuken, het is geen porem. Zo n Fietscie met een fractie huismannen en een fractie die alleen maar aan sport denkt. Ik houd mijn hart dus vast.

De stellige mening van Heuvelman staat in schril contrast tot die van een ander noordelijk sportgeweten, Piet van Dijken. Dick komt uit de school van Henk Kok. Ik zelf kom uit de school van Wouter Bos. PvdA. Vrouwen, geweeeeeldig. Moet je gewoon dicht tegen aan kruipen. Dick is van het type zelfkastijding, altijd al geweest. Hij gaat naar de vistaria in Lauwersoog en dat noemt hij uit eten. Hij weet niet beter. Ik heb vriendinnen en daar ga ik mee naar zaken als Muller, of naar Amsterdam. Kom ik ook gewoon. Er is meer in het leven dan op een fiets zitten en als sporters daar aan durven toegeven, daar heb ik gewoon respect voor. Je moet toch weten wat de cupmaat van je vrouw is. Een man moet zich gewoon modern gedragen. Maar je hebt gelijk, er is een Fietscie met twee snelheden ontstaan. Dan denk ik: maakt het uit. Gaat ja wel weer over.

Raymond Kerckhofs, wielerverslaggever van de Telegraaf, bekijkt de ontstane situatie wat onafhankelijker. Overal in het peloton ontstaat meestal een nieuwe status quo als gevolg van een veranderende wereld. Kijk naar zo n Tom Dumoulin die de veiligheid bespreekbaar maakt, in een nerveus peloton dat zich steeds op de hielen getrapt voelt door de commercie. Knap van Tom, maar typisch het wielrennen. Bij de Fietscie zie ik iets vergelijkbaar, maar dan anders. Er is een Fietscie van twee snelheden. Dat leidt tot ongemakkelijke gevoelens bij de achterblijvers. Doe ik wel genoeg. Nee, moet hun conclusie zijn. Het leidt ook tot irritatie bij de koplopers. Coen, Joram, Matthijs. Zij mogen tijdens de reunie op elke straathoek gaan staan wachten op de hijgende rest. Daar balen ze van, begrijpelijk. Maar mooi om te zien dat zo n Fietscie B de laatste jaren de ontstane kloof zo sterk overbrugt. Mijn stelling: het trage deel van de Fietscie mag wel eens een bloemetje laten bezorgen bij mannen als Hennie Hakje Meijer, Tom Spijker, Mark de Swart en zo kan ik nog wel even doorgaan. Feitelijk houden deze jongens het fietsvuurtje bij de fietsende testosteronbommen als de Spijkertjes levend. Een keer op pad met de Fietscie zelf, ach, dat is dan vooral een reunie, waar de jongens elkaar wat pesten maar waar iedereen wel weet hoe de kaarten sportief geschud zijn.

Duidelijk is daarmee wel dat de groeiende sportieve kloof binnen de Fietscie ook het grote publiek bezighoudt. Mij ook. Weet de Fietscie dit tij te keren, en hoe dan. Daar moet een plan voor komen. Vandaag komt de Fietscie weer bij elkaar. Om met hondenweer naar Leeuwarden te rijden. Ik ben benieuwd. Ontstaat er eendracht en houden de sterken de zwakken uit de wind. Of valt het uit elkaar en gaan we dramatische beelden zien, van verregende en kleumende Schilten en Snippen van deze wereld die schuilen onder de waterschapsberging bij het Kutje van Zoutkamp.