UTRECHT – Na 9 achtereenvolgende deelnames aan de Ronde van Vlaanderen heeft Fietscierenner Coen Spijker verstek moeten laten gaan voor de Ronde van 2014 door een plots opgekomen buikgriep.

In 2005 reed de toen nog niet-bebaarde Tukker voor het eerst de Ronde. Destijds liepen de spanningen hoog op, maar de 140 kilometer vielen reuze mee en de meet, toen nog gelegen in Meerbeke, werd makkelijk bereikt. Nou ja, met Nico miste hij destijds de finish, maar dat werd in de jaren die volgden nog ruimschoots gecompenseerd.

Spijker I anno 2005

Voor zijn negende deelname had Spijker zich beter dan ooit voorbereid. Een trainingskamp in Mallorca had de benen goed gedaan en tijdens de voorbereidingskoersen maakte hij constant indruk. Tijdens het voorbereidende maal bij Italiaan Etna in Brugge waren de meningen eensgezind, Spijker was de topfavoriet voor de Ronde.

Die avond sloeg het noodlot toe. Spierpijn over het gehele lichaam kondigde een buikgriep aan en die nacht al werd de volledige pastamaaltijd uit de maag gepompt. Vanzelfsprekend werd de slaap die nacht amper gevat.

Bij het krieken van de ochtend probeerde Spijker, aangemoedigd door zijn maten, het toch nog even. Toen de volledige fietsoutfit aangetrokken was en een paar lepels pasta en een banaan naar binnen waren gewerkt ging het opnieuw mis. De maag accepteerde het voedsel niet en met bruut geweld werd het naar buiten gewerkt.

Niet de De Rosa, maar een bed in jeugdherberg Europa en later een stoeltje in de trein werden het terrein waar Spijker die zaterdag af zou zien. Inmiddels gaat het weer prima en zoekt de Benjamin van de Fietscie alweer een nieuw doel. Dan toch misschien naar Luik?

DEFENSIEWEG – Een hagelbui trof hedenmiddag Fietscierenners Joram en Coen Spijker op de Defensieweg nabij Rhenen. Zij doorstonden de bui en konden zonder problemen, maar met koude voeten, hun fietstocht afronden.

WIJK BIJ DUURSTEDE – 4429, een magisch getal. 4429 kilometers legden de Fietscierenners in binnen twee maanden af in 2014. Nog nooit eerder werden de wintermaanden zo goed benut om de benen al in goede conditie te krijgen voor het nieuwe seizoen.

Al deze noeste arbeid wordt niet voor niets verricht. Op acht maart staat na de Snip Winter Classic de volgende krachtmeting te wachten, de Endurance Challenge. Traditioneel plaatsvindend in het begin van maart zal voor het eerst dit jaar in teamverband een substantiële afstand afgelegd worden, ruim 180 km in dit geval tussen Utrecht en Hoonhorst.

Vraag is of Matthijs Lenis wel zo overheersend te keer kan gaan als hij in andere seizoenen deed. Zijn relatieve prestatie is slechts 29% beter dan in 2013. Dat afzettende tegen de 726% stijging van Joost of de 218% die Mias Snip weet te noteren is dat natuurlijk een lachertje. En het parcours is ernaar om de kleine man uit Oosterbeek aan te vallen. Opeenvolgend moeten de Hel van Houten, de Defensieweg, de Italiaanse Weg, de Posbank, de Holterberg en als klap op de vuurpijl de Lemelerberg aangevallen worden. Minder dan een 100% score zal de Leen in de verlegenheid brengen met het oog op de rest van het seizoen.

Maar niet alleen op het sportieve gebied wordt er heel wat verwacht van de achtste maart. Maar liefst vier (!) fietscievrouwen kunnen zichzelf gaan bewijzen. In Utrecht zal Marlies er alles aan doen de jongens zo lang mogelijk op die bovenverdieping aan de Croeselaan vast te houden. Marjolein zal in Wijk niet met een taart van de plaatselijke bakker op de proppen kunnen komen. Sara moet zichzelf overtreffen (is dat überhaupt mogelijk?) tijdens de lunch en Fleur zal blij zijn dat Maurits de finish naar Hoonhorst heeft kunnen halen.

Veel zal volgende week zaterdag duidelijk zijn in Hoonhorst, het duurzaamste dorp van Overijssel.

De fietscie zet in het fietscieverslag Turkije de sportliefhebber en volger weer geregeld tot nadenken. Hebben we nou echt gezien wie er heeft gewonnen, wat er is gebeurd en is die fietscierenner nou echt wel zo goed of zo slecht. Of zijn we allemaal aan het koekeloeren naar een voorstelling waar maar weinig mensen het ware script van kennen?

Jaarlijkse uitgave
Jaarlijks bundelt de fietscie de verhalen over de fietsciereis in een verslag, ditmaal met de titel Een onvergetelijke reis naar Turkije: fietscie 2013. Onvergetelijk is ook meteen het thema dat in het gehele verslag terugkomt. We kijken allemaal naar de fietscie, sporters het circus dat vaak om tochten of wedstrijden hangt. Maar zien we wel wat er echt aan de hand is? In veel gevallen is volgens de fietscie niets wat het lijkt. En al denken we te weten wat de waarheid is, dan nog komt daar al gauw een vraagteken achter. De fietscie wisselt in het fietscieverslag korte en lange verhalen af, waarin het fietsen het hoofdthema is. Daarnaast schuwt de fietscie het niet om hun voorliefde voor het leven zelf via een aantal restaurantbezoeken en spelletjes te belichten, net zoals een voorzichtige kijk in het privéleven.

De wielerwaarheid
De passies die fietscie nauw aan het hart liggen krijgen logischerwijs de meeste aandacht. Wielrennen wordt vanuit diverse perspectieven bekeken, waarbij list en bedrog toch altijd weer snel om de hoek komt kijken. De dopingperikelen hebben een flink gat in het fietscieseizoen geslagen, waarbij ‘de waarheid’ nu eindelijk boven water is gekomen. Of is er nog altijd sprake van de grote omerta? Ook de internationale bestuurders als Simon en Theo Brijder en wisten op zeer curieuze wijze het nieuws te halen. Een tenenkrommende vergadering zorgde voor een machtsovername. De fietscie bekeek het van dichtbij en stelde bijna iedere keer vast: niets is wat het lijkt.
——
Een onvergetelijke reis naar Turkije: fietscie 2013
***** 5 sterren

Hij is inmiddels 38, maar voor Mias Snip heeft zijn leeftijd geen betekenis. Hij wil in de Vogezen en het Zwarte Woud niet bewijzen dat hij als veteraan in het deelnemersveld nog mee kan komen. “Ik wil bewijzen dat ik de beste Fietscie-rijder ben. Leeftijd zegt me verder niets.”

Het tekent de strijdlust van Snip. Hij gaat tijdens de Fietscie14 voor goud en niets minder. Met zilver of brons wil hij geen genoegen nemen.

De kans dat ik op de Feldberg win, is groot. Ik voel me goed. Ik weet wat ik kan. En op dat moment zal ik rijden voor wat ik waard ben”, zegt Snip. “Ik moet mijn eigen rit rijden. Ik moet rustig blijven en dusdanig hard fietsen dat de rest er niet aan kan komen. Ik heb dat vaker gedaan.”

Fietscie prestaties
Nu zijn kilometrages op de site staan, komt het besef dat ook de Fietscie14 steeds dichterbij komt. “Nu voel ik het: het komt eraan. Ik loop nu al met wat spanning. Dat is lekker.”
Terwijl hij nog in Boedapest zat, kreeg Snip wel mee hoe uitzonderlijk de Fietscie presteert dit seizoen. “Het is ongelooflijk hoe de Fietscie gepresteerd heeft. Met een schuin oog kijk ik toch wel naar dat equatorial schema. Het is niet zo dat de andere teams langzaam rijden, maar de Fietscie rijdt gewoon heel hard en heel veel. Ik had dit niet verwacht.”

Met de aloude slogan DE VOGEZEN, DIE MOGEN ER WEZEN slaagde Bouke Pieter er gisteravond in de Fietscieverkiezing te winnen. De aanstaande vader met de sympathieke krullenbos won het nipt van Nico, die met een reis richting het Lake District ook vele fietsciehartjes wist te winnen.

Voor het eerst in negen jaar zal de Fietscie weer met een bus op reis gaan. Het doel van de busreis is Straatsburg, waar de fietstrip die bestaat uit drie etappes en een rustdag zal beginnen en eindigen.

Etappe 1 voert de Fietscieboys dwars door de Vogezen over een aantal fameuze cols naar Guebwiller, waar in een waar wijnchateau overnacht zal worden. Een dag later is het vroeg op, waarna de fiets weer gepakt wordt om het Rijndal over te steken richting de Duitse grens en het Zwarte Woud. Eindpunt van deze fietstocht is de Titisee, waar ook de rustdag gehouden zal worden.

Na de welverdiende rustdag moet er nog een flinke etappe met vele hoogtemeters weggetrapt worden. In noordwaartse richting wordt dwars door het Zwarte Woud gereden, terug naar Frankrijk. Daar zal later die avond het eindfeest plaatsvinden in club Le Seven.

Op zondag kunnen vrouwen en kinderen hun mannen om zes uur gewoon aan de maaltijd verwachten.